Στον αστερισμό της ομορφιάς

Ετοιμαζόμαστε και βγαίνουμε έξω για τη βραδινή μας βόλτα. Έχει κοπάσει ο αέρας και η βραδιά είναι ωραία. Στεκόμαστε στο δρόμο και περιμένουμε φίλους να έρθουν να μας πάρουν για να πάμε σε ένα ταβερνάκι στο διπλανό χωριό που είναι πάνω (κυριολεκτικά) σε ένα ποταμάκι. Όπως περιμένουμε κοιτάζω προς τη δύση και βλέπω την Αφροδίτη να λάμπει και να κυριαρχεί στον ουρανό. Πιο δεξιά φαίνεται ο Δίας...ξεκάθαρα μα διακριτικά σαν πατέρας που προσέχει την κόρη του. Ακόμη και αυτός, ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού μας συστήματος γίνεται αχνή φωτεινή κουκκίδα σε τέτοια απόσταση.

Κοιτάζω νότια προς τη θάλασσα. Στα σκάφη υπάρχει κινητικότητα. Άλλοι ετοιμάζουν το φαγητό τους, άλλοι παίρνουν ρεύμα από τα αυτόματα μηχανήματα και άλλοι πίνουν το ποτό τους χαζεύοντας το λιμάνι. Σηκώνω το κεφάλι και βλέπω το φεγγάρι. Στα αριστερά είναι ο Κρόνος και με τη φαντασία μου βλέπω τα μαγευτικά δαχτυλίδια και τους δορυφόρους του. Πιο δίπλα πρέπει να είναι ο Πλούτωνας μα δεν φαίνεται...σκέφτομαι όμως ότι εκεί στα βάθη έχουμε ένα διαστημόπλοιο που φωτογραφίζει και μας στέλνει εικόνες που δεν έχει ξαναδεί ανθρώπινο μάτι.

Ο ουρανός είναι όμορφος στην επαρχία και δεν τον χορταίνω γιατί μας θυμίζει το μεγαλείο του σύμπαντος αλλά και του ανθρώπου. Δίχως τα φώτα της πόλης και σύννεφα μπορούμε να δούμε μερικές χιλιάδες αστέρια του Γαλαξία μας. Κάποια φωτεινά σημεία είναι οι πλανήτες και κάποια άλλα άλλοι γαλαξίες ακόμα μακρύτερα από τα αστέρια της γειτονιάς μας. Πριν μερικές δεκαετίες δεν ξέραμε ότι υπήρχαν και άλλοι γαλαξίες όπως πριν μερικά χρόνια δεν ξέραμε ότι υπήρχαν και άλλοι πλανήτες γύρω από άλλα αστέρια. Ακόμα και το δικό μας ηλιακό σύστημα επί αιώνες το μελετούμε και βρίσκουμε συνεχώς νέα στοιχεία για πλανήτες, δορυφόρους, κομήτες κτλ. Πόσα έχουμε να ανακαλύψουμε ακόμα. Προχθές διαβάσαμε ότι το τηλεσκόπιο Κέπλερ βρήκε πλανήτη παρόμοιο με τη Γη κοντά σε αστέρι παρόμοιο με τον Ήλιο μας. Η τροχιά του βρίσκεται εντός της ‘κατοικήσιμης ζώνης’ του αστεριού, δηλαδή σε απόσταση που επιτρέπει την ύπαρξη νερού σε υγρή μορφή και κατά συνέπεια την πιθανότητα ζωής. Μπορεί το φως να χρειάζεται 1400 χρόνια για να φτάσει σε αυτόν τον πλανήτη που βρίσκεται στον αστερισμό του Κύκνου, όμως ο ενθουσιασμός μας ταξίδεψε εκεί στιγμιαία. Τι συγκλονιστικά νέα μας περιμένουν σε κάθε γωνιά του γνωστικού μας ταξιδιού. 

Ήρθαν οι φίλοι μας. Χαμηλώνουμε το κεφάλι, χαμόγελα φωτίζουν το δρόμο και συνεχίζουμε τη βόλτα. Είναι τόσο όμορφος ο νυχτερινός ουρανός όμως δεν πειράζει αν δεν κοιτάζουμε συνέχεια ψηλά, φτάνει να βλέπουμε τις άλλες ώρες μάτια που λάμπουν. Αστέρι και πλανήτης μαζί ο άνθρωπος.